زندان مصائب 

 زندان مصائب، چه بنویسم دکتر رنانی عزیز و از کجا شروع کنم؟ از هیات شنای استان اصفهانِ نصف جهان بگویم؟ که تیم واترپلوی بانوان ۱۵  تا ۱۷ ساله اش در سال ۱۴۰۲  به مسابقات کشوری در زنجان می روند و پس از ۶۰ سال،  مدال طلا را برای شهر و استان شان کسب می کنند.

پس از پیروزی در مسابقه کشوری به دلیل رقصیدن در بین هم جنسان خود و در خوابگاه خود،

به هنگام رسیدن به زادگاه شان، هیات شنای نصف جهان، این قهرمانان کشوری را با بستن کارتابل رسمی آنها در هیات،

آماج-گلوله های فحاشی قرار دادند و لایق مدال تحجّر دیگری دانستند،

وآن را بر گردن آنان آویزان می کند تا یاد بگیرند، نباید برای کسب افتخار کشوری خوشحال باشند، بخندند و شادی خود را ابراز کنند.

ادامه ای بر یاداشت روستایی به نام نصف جهان

زندان مصائب

^{دکتر علیرضا احمدی // پژوهش گر اجتماعی}

نقدهای رفته به متن روستای نصف جهان

دکتررنانی عزیز مطلب و تمامی نقدهای رفته به متن روستای نصف جهان را مطالعه کردم،

آنچه می نگارم از باب تدقیق و تلمّذ در محضر استاد عزیزم می باشد که جزئی از ایران را روستا می نگارد نه کل ایران،

به-همین منظور با چند مثال این سرزمین و تامّلاتی که با آن هم نشین و هم سفره ایم را از باب مصائب الارض این کشور با شما استاد گرانقدر مرور می کنم.

دوستی چندی پیش یک فیلم تبلیغیاتی از برند نایکی را برام فرستاد. فیلم در عربستان ساخته شده بود.

مضمونش هم رسیدن یک دختر عرب به آرزویش با پوشیدن کفش برند بود!

فیلم نشان می داد که دختر با پوشیدن آن کفش ها بی مانع و سبکبال هر چه می خواهد می کند.

بارها فیلم را از اول تماشا کردم. هر بار با حسرتی بیشتر به جزئیات توجه کردم.

دختر عرب درافکار دور و دراز و رنگی اش، لباس های مدرن وآزاد پوشیده بود، می خندید، مرزها را در می نوردید وانواع و اقسام ورزش ها وبازی ها راتجربه می کرد.

محتوای همه کامنت ها همان حرف های حسرت برانگیزی بود که از ما ایرانیان می شد پیش بینی کرد!

بعداً متوجه شدم ماجرای کمپانی نایک و تیزرهای تبلیغی اش درباره زنان عربستان،

فقط به همین ویدئویی که دوستان برایم فرستاده بودند و همه دیده ایم ختم نمی شود.

گویا این کمپانی معروف، چند ویدئوی دیگر با حضور زنان عرب ساخته است که در همه آنها زنان در تمام میادین پیشتاز هستند،

درهمه آنها زنان با تمام زنانگی شان حضور دارند. با خودم گفتم چه باید بنویسم؟ این همه نوشتیم به چه رسیدیم؟!

رقص مادر و پسر

یاد سکانسی از قسمت سوم سریال خانگی “در انتهای شب” افتادم.

رقص مادر و پسری را به نمایش می گذاشت و بعداز بازنشر آن در فضای مجازی و تاکید مردم بر مقوله لذت بردن از صحنه نصفه و نیمه ای که پخش شده بود؛

دست اندرکاران آماده به سانسور ما را برای قیچی کردن و بریدن لذت های خانوادگی احیاء نمود!

واکنش های عجیب کاربرانی که گویی در شهری دورافتاده از قاره ای ناپیدا در کره دیگری از این کهکشان به سر می بردند که خود حدیثی مفصل داشت!

در زندان مصائب، چه بنویسم دکتر رنانی عزیز و از کجا شروع کنم؟

ازهیات شنای استان اصفهانِ نصف جهان بگویم؟!

تیم واترپلوی بانوان ۱۵ تا ۱۷ ساله اش درسال ۱۴۰۲ به مسابقات کشوری درزنجان می روند و پس از ۶۰ سال مدال طلا را برای شهرو استان شان کسب می کنند

پس از پیروزی در مسابقه کشوری به دلیل رقصیدن در بین هم جنسان خود و در خوابگاه خود،

بهنگام رسیدن به زادگاه شان، هیات شنای نصف جهان، این قهرمانان کشوری را با بستن کارتابل رسمی آنها درهیات،

آماج گلوله های فحاشی لایق مدال تحجّر دیگری دانسته و آن را بر گردن آنان آویزان می کند تا یاد بگیرند،

نباید برای کسب افتخار کشوری خوشحال باشند، بخندند و شادی خود را ابراز کنند!

دختری که برای شاد بودنش باید جواب پس بده چطور میتونه تو مسیر موفقیت پیش بره؟

دختری-که نتونه به راحتی خودش رو ابراز کنه چطور می‌تونه توانایی های خودش رو پیدا کنه؟

محسن رنانی عزیز، از سرنوشت مربی شنایی که دو هفته قبل به دلیل حمایت از دکتر پزشکیان کارتابل ش بسته شد

وفریادرسی نیست که فریادش را در این تنگنای اقتصادی در این سرزمین نصف جهانی هروَله کند! خبر دارید؟!

حتما گروه بهاربند که در جام ملت های آسیا در ورزشگاه قطری دف می زدند را می شناسید؟

دف زدن گروهی که هیچ ربطی به واقعیت های جامعه ایران و زنان ایرانی نداشت،

صرفا شانتاژ رسانه ای گروهی خارج نشین به نفع کلمه آزادی زنان بود!

مگر نه اینکه خواننده محبوب شهر و کشورم نصرالله معین که متعلق به اصفهان است، باید در این شهر بخواند و با این مردم و برای همین مردم زمزمه کند:

شمالم تا جنوبم عشق چه خاک و مردمی دارم

صــدام یـاری کنــه بـایـد بگــم  چه مردمی دارم 

زندان مصائب، 

اما امروز در کشورهای دوردست با سالن های چند هزار نفری از مردم ما که مقیم آن کشور هستند می خواند و ما در حسرت آن لدت باه بودن باید آه بکشیم وبس!

جالب تر اما، وزیر ارشاد دولت موقت بود که صحبت از  قول و قرارش با معین میکرداما در اصل قرار بود امیدمان با خاکستر ممزوج شود.

آری دکتر عزیز، اگر به روز قیامت اندک اعتقادی داشته باشیم حتما در این روزها، وظیفه من و شما سنگین تر از روزهای گذشته خواهدبود،

مطمئن باشید در آن روز محشرسوال می کنند که چه کردیم در راه فروریختن دیوارهای زندانی که برای بیش از ۸۰ میلیون نفر ساخته شد،

وزندانبان اش متحجرانی مسئول و قهرمانان آن کسانی که  فرار از این زندان را بر قرار ترجیح دادند

تاشاهد مجازات تعزیری خود در  سرزمین مادری شان نباشند.

امیدکه این زمان پایانی باشد بر حسرت های فروخورده و روزی باید که آرزوها به واقعیت تبدیل شوند،

روزی که بانوان این کشور بدون قضاوت برپایه جنسیتشان، جان دوباره ای گیرند و تمام ایرانیان مقیم کشورهای دیگر، ایران را بهترین زمین دنیا برای زندگی بدانند

به-جای انتظار دیدن کنسرت ماهسون خواننده ترکیه ای که در پیامی به رییس جمهور منتخب، قول کنسرت رایگان در ورزشگاهی در ایران را داده،

به-شنیدن صدای رسای دخترگان خوش الحان مام میهن که آزادانه مجوز میرگیرند،

بنشینیم تا او بخواند و مردم ما هم غرق در شادی صدای یکی از دختران خود را همراهی کنندو احیاء شوند و به کشورشان افتخار کنند.

*******

فرزانه فصیحی قهرمان مسابقات دوومیدانی صربستان شد

فرزانه فصیحی در مرحله نهایی رقابت دوی ۶۰ متر مسابقات بین‌المللی دو و میدانی داخل سالن صربستان،

زودتر از سایر رقبا از خط پایان عبور کرد و عنوان قهرمانی این مسابقات را به دست آورد.

خانم فصیحی در دور مقدماتی این مسابقات موفق شد با ثبت حد نصاب ۷.۳۹ ثانیه به مرحله نهایی راه پیدا کند.

او در دور نهایی زمان ۷.۵۰ ثانیه را ثبت کرد و قهرمان شد.

ادامه مطلب..                

*******

مناقشه در ابعاد زیباترین شهر ادعای استاد معروف اقتصاد، اصفهانی‌ها را برآشفته کرد

هفت صبح نوشت:

پنج‌ روز پیش یادداشتی که محسن رنانی، اقتصاددان معروف در کانال تلگرامش نوشت،

به دردسری برای این استاد دانشگاه تبدیل شد.

این دردسر از جایی شروع شد که رنانی اصفهان را «روستای نصف‌جهان» نامید. چرا؟

چون بنا بر توضیحات او اصفهان، برخلاف مساحت بزرگش از نظر اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی، فرقی با یک روستا ندارد.

ادامه مطلب..